Liefde

Ik weet het, ik ben inmiddels vijftig jaar oud. Een halve eeuw ligt achter mij en misschien is dat wel meer dan er voor mij ligt. Om de tijd die voor mij ligt zinvol en waardevol te maken moet ik lering trekken uit alle wijze lessen die ik in de afgelopen vijf decennia heb geleerd. Wat mij het meest is bijgebleven van de afgelopen jaren is dat ik dubbelop geniet van belevenissen en ervaringen als ik ze mag meemaken met iemand die mij lief is, iemand die speciaal is voor mij en voor wie ik ook speciaal ben. Maar zo'n persoon vind je niet zomaar, juist omdat ze heel speciaal is en daardoor zeldzaam.

Twee ontmoetingen bleven me dit jaar bij. Het waren ontmoetingen met een positieve lading. De herinnering aan die ontmoetingen bleef een tijdje sluimeren maar begon vervolgens op de voorgrond te treden. Tot het moment dat ik besefte dat ik iets moest gaan doen met die herinnering. De herinnering nestelde zich namelijk niet zonder reden tussen mijn oren, het wilde dat ik mij bewust werd van de betekenis ervan. Waarom bleef die herinnering, waarom gaf het mij zowel een prettig als een onrustig gevoel? En toen drong het tot mij door: de ontmoeting was voorbestemd, het had een reden. En als iets is voorbestemd moet ik er iets mee doen, dan moet ik actie ondernemen. Sommige kansen krijg je maar één keer en om ze te kunnen verzilveren moet ik een bepaalde schroom van mij afwerpen, moet ik kleine of grotere drempels nemen, moet ik wat moed verzamelen en mij niet laten leiden door angst voor afwijzing.

Ik heb de drempels durven nemen, heb de benodigde moed verzameld en zag het beloond worden in de vorm van een stralende vriendin die mij met liefde vervult. Het was natuurlijk niet alleen mijn verdienste. De moed kwam van twee kanten, evenals het vertrouwen. Contact zoeken met iemand die je nog maar een paar keer hebt gesproken is spannend, maar het is minstens zo spannend om positief te reageren op de toenadering. Want hoe goed ken je elkaar na twee ontmoetingen die alweer een tijdje in het verleden liggen?
Je krijgt nooit tweede kans op een eerste indruk. De eerste indruk was goed en werd enkele weken later bevestigd bij de tweede ontmoeting. Dat de herinnering aan die ontmoetingen bleef hangen was een volgende bevestiging. Dat was het teken dat het goed zat, dat het geoorloofd was om contact te zoeken, dat er een gezonde interesse was gewekt. En dat bleek wederzijds te zijn.

Ik ben ontzettend blij met haar, ze is mooi, creatief, muzikaal, liefdevol, warmbloedig en nog veel meer waardoor ze mij voor haar laat smelten. Ik zou elke dag bij haar willen zijn, haar elke dag in de ogen willen kijken, haar willen aanraken. Dat is helaas niet mogelijk, maar verlangen naar iemand is ook mooi, omdat het de dankbaarheid vergroot voor de momenten die je samen kan delen.