Hij keek naar het scherm. Het stond er echt. “Onderwerp: uitnodiging schoolreünie”. Nou zullen we het hebben, dacht hij. Roelof klikte met de muis op de ingekomen mail en het bericht opende zich in een groot scherm.
“Beste oud-klasgenoten. Op 4 april is er een reünie van de zesde klas van de Da Costaschool, lichting 1983”. Na enkele wervende woorden volgde het verzoek om per mail te laten weten of hij aanwezig zal zijn. Wat een moment voor een reünie. Zijn leven lag sinds kort in puin. Zijn vrouw was er een paar maanden geleden vandoor gegaan, hij zal binnenkort de echtelijke woning moeten verkopen en vervangende woonruimte moeten zoeken. Met het wegvallen van haar inkomen was het huis te duur voor hem geworden. Ook zijn favoriete auto, een onberispelijke zescilinder Lexus IS300 Sportcross met 214 pk, was uit zijn leven verdwenen en ingeruild voor een tweedehands driecilinder Aygo met 68 pk. Hadden ze die reünie niet twee jaar eerder kunnen houden? Toen leek alles nog koek en ei en had hij tenminste iets om over op te scheppen, want dat is waar reünies voor zijn. Laten zien dat je het gemaakt hebt in het leven, dat je succesvol bent, met een mooie vrouw, sportieve en slimme kinderen en een prachtige auto die door elke autoliefhebber begeerd wordt. Twee jaar geleden leek het allemaal nog vanzelfsprekend te zijn. Er leek geen limiet te zitten aan zijn voorspoed. Totdat het bedrijf waar hij werkte totaal onverwacht een grote order misliep en er zich geen nieuwe opdrachten aandienden. In korte tijd werd een groot aantal mensen ontslagen. Hij mocht nog enkele maanden blijven om lopende zaken af te ronden maar ook zijn functie bleek eindig te zijn. Het had hem in die periode veel spanningen gegeven en zijn relatie had er ernstig onder geleden. Zijn vrouw trok het niet meer: zijn depressieve buien, zijn woedeaanvallen en huilbuien. Hij was verworden tot een schim van de man die hij ooit was.
Een paar maanden geleden kwam de kentering, hij had na een half jaar werkloos te zijn geweest een andere baan gevonden. Minder uren, lager salaris, maar hij had weer werk. Maar het leed was al geschied, zijn vrouw had haar biezen gepakt en was vertrokken. Ze had de kinderen meegenomen. Hij zag ze alleen nog in het weekend.
Niet echt een succesverhaal. En dan komt juist nu de uitnodiging voor de reünie met oud-klasgenoten waarvan hij een groot aantal al 30 jaar niet heeft gezien. Slechts een enkeling had hij minder dan 25 jaar niet gezien en hooguit één of twee personen tien jaar of korter geleden. Er was dus heel wat bij te praten en hij was nieuwsgierig naar hun verhalen, naar hun werk en gezinssituatie. Hij klikte op de reply knop en tikte een berichtje met de mededeling dat hij van de partij zou zijn.
Hij rende meteen naar boven, naar de zolder, op zoek naar schoolfoto’s. Wie zaten er ook alweer in zijn klas. Hoeveel kinderen waren het en wat waren hun voor- en achternamen? Terwijl hij zocht probeerde hij zich de namen te herinneren. Hij wist er nog opvallend veel, allemaal eigenlijk. En dan te bedenken dat hij zich tegenwoordig nauwelijks namen kan herinneren van mensen die hij recentelijk ontmoet heeft. Wat er jong is ingestampt krijg je er niet meer uit. Net als bepaalde gevoelens, zo bleek, want op het moment dat hij de naam van Ella noemde voelde hij een warme gloed door zijn lijf trekken. Wat was hij verliefd geweest op dat prachtige meisje, een meisje dat zich ogenschijnlijk niet bewust was van haar schoonheid, hetgeen haar nog begeerlijker maakte. Zij zette zijn hart in vuur en vlam, liet hem sneller lopen, hoger springen, mooier zingen. Hij kon alles beter als hij haar zag, door het vuurtje dat zij bij hem wist aan te wakkeren. Handstand, ballen gooien, hinkelen, hij overtrof zichzelf met alles als zij in de buurt was. Met alles, behalve met praten. Zodra hij haar rechtstreeks wilde aanspreken stotterde hij of sprak hij andere woorden dan hij wilde. De gewenste luchtige opmerking bleef achterin zijn keel hangen en voordat hij het wist zei hij dingen die hem de bijnaam ‘professor’ hadden bezorgd. Een soort algebraïsch gebazel kwam er uit zijn mond, waarna zij hem telkens opnieuw vriendelijk doch enigszins verbaasd toelachte en vertwijfeld wegliep.
Hij kon zich nauwelijks voorstellen dat het meisje van toen nu een vrouw is van 43. Maar sommige mensen blijven zoals je ze hebt leren kennen. Tijd en ruimte lijken weg te vallen als je ze na lange tijd weer ontmoet. Hij kon niet wachten om Ella weer te zien. Hoelang had hij niet aan haar gedacht? Dertig jaar, twintig jaar? Tien misschien? Of was zij nooit uit zijn gedachten geweest, had ze altijd een rol in zijn leven gespeeld zonder dat hij zich er bewust van was?
De dag van de reünie brak aan. Hij had het moment van zijn bezoek aan de kapper er op afgestemd. Twee weken eerder was hij naar Kapper Klaas gegaan. Een kapper van de oude stempel die nog ouderwets in oren knipt zonder zich te verontschuldigen, tijdens het knippen ongegeneerd zijn neus ophaalt en minstens twee keer per knipbeurt een sneetje in de hoofdhuid veroorzaakt door met de punt van zijn schaar in de hoofdhuid te prikken op het moment dat hij niest. Twee weken na deze marteling waren de wondjes genezen en zat zijn haar zoals hij het graag wilde. Zijn schoenen waren gepoetst, hij had nette maar niet te formele kleren uit de kast getrokken en zich zorgvuldig aangekleed met oog voor detail.
Na een klein uur rijden draaide hij de parkeerplaats op bij het café dat voor deze gelegenheid was afgehuurd. Hij was iets later dan bedoeld doordat hij zijn autosleutels even kwijt was. Die bleken na ruim een kwartier zoeken in de wasmand te liggen. De zenuwen hadden hem veranderd in een verstrooide man. De parkeerplaats was al behoorlijk gevuld en zo op het oog was zijn Aygo van alle aanwezige auto’s niet alleen de kleinste maar ook de oudste en goedkoopste auto. Hij spotte maar liefst drie Mercedessen waarvan één SL, twee BMW’s, een Mazda MX5, twee Audi’s, een A4 en een A5 en nog enkele auto’s uit het hogere D-segment. Allemaal minder dan drie jaar oud. “Fijn, dat belooft nog wat voor de rest van de avond”, mompelde hij tegen zichzelf.
Hij stapte uit, deed bij gebrek aan een afstandbediening de auto met de sleutel op slot en liep naar de ingang van het café. Hij hoorde achter de gesloten deur mensen praten en lachen. Voordat hij de deur opende haalde hij even diep adem en zette een zelfverzekerde blik op. “Hé, daar is Roelof”, hoorde hij iemand zeggen die hij herkende als Arjan. Roelof lachte, knikte ter begroeting met zijn hoofd en liep de meute tegemoet. Zijn blik ging snel door de ruimte. Geen Ella. Hij gaf iedereen een hand, peilde de gezichten en zocht razendsnel in zijn herinnering naar de bijbehorende namen die hij vervolgens uitsprak ten teken dat hij de persoon herkende. In de meeste gevallen werd zijn begroeting beantwoord met het uitspreken van zijn naam, hetgeen hem deugt deed. Hij werd dus ook herkend.
Hij liep naar de bar, bestelde een chocolademelk en mengde zich met het glas in de hand in een gesprek totdat de deur openging en een prachtige vrouw binnenstapte. Zijn hart sloeg een slag over, een tinteling trok door zijn huid. Hij voelde spanning, opwinding en zenuwen tegelijk. Het vuurtje laaide weer op. Hoe was dit mogelijk, na al die jaren? De laatste keer dat hij zich zo voelde was acht jaar geleden, toen hij zijn Lexus bij de dealer mocht ophalen.
De tijd was mild geweest voor haar. Wat zag ze er goed uit. Ze was gerijpt onder perfecte omstandigheden. “Hé Ella”, riep Arjan, die zich net als vroeger graag liet horen. Roelof wenste dat hij ook zo spontaan kon zijn. In plaats daarvan stond hij afwachtend in de ruimte, als een kleine jongen aan wie een snoepje is beloofd als hij een minuut stil kan blijven staan. Ella keek het zaaltje in. Aan haar ogen kon hij zien dat ze mensen herkende. Hij zag de twinkeling in haar ogen, de zachte blik, de rust die ze van nature uitstraalde. Ze begon handen te schudden en hier en daar een zoen uit te delen. Een zoen van Ella, dat zou geweldig zijn. Ze stond nu bij Dennis en Marjet. Bij de eerste legde ze een hand op de schouder, die spontaan in goud leek te veranderen en bij de ander liet ze een hand langs het oor glijden om een opvallende oorbel te kunnen bekijken. Ze lachte, gaf een knipoog en liep vervolgens naar hem toe. Het was zover, eindelijk de hereniging. Mooie, lieve Ella.
“H-hai Ella”, sprak hij met een diepe zucht. “Hoi euh….”. Ze keek hem aan, liet haar blik van top tot teen gaan, deed een klein pasje achteruit en keek hem daarna recht in de ogen. Roelof voelde zichzelf in de grond zakken. “Geef me een hint”, zei ze met een warme stem. “Ze herkent me niet”, dacht hij paniekerig. Hij kromp ineen van ellende, moest alle moed bijeenrapen om niet in tranen uit te barsten totdat hij woorden naar boven voelde borrelden. Woorden die hij niet kon sturen, die een eigen leven leken te leiden net als vroeger. “Het is een kwestie van observeren en elimineren, Ella. De klas bestaat uit een verzameling van unieke individuen waarvan ongeveer de helft vrouwelijk en de helft mannelijk is. Ik behoor tot het mannelijke deel. Je hebt inmiddels met vrijwel alle leden van deze deelverzameling kennis gemaakt, op één na. Dus blijft over …….?” “Roelof natuurlijk!”, zei ze lachend. “Dat kan niet missen. De enige waarvan ik vroeger nooit begreep wat hij zei”. Ze pakte zijn beide handen, deed een stap in zijn richting, kwam tegen hem aan staan en fluisterde in zijn oor: “Ik herkende je meteen hoor, mooie man. Jij bent de reden waarom ik vanavond ben gekomen. Blijf bij me in de buurt, ik wil je niet nog een keer uit het oog verliezen, professor”. Ze drukte haar wang tegen de zijne en bleef zo een paar seconden staan terwijl hij haar rustig voelde ademen. Ze keerde zich om en liep van hem weg zonder zijn hand los te laten. Roelof volgde haar, naar de garderobe, met roodgloeiende wangen. Hij beleefde zojuist de mooiste minuut uit zijn hele leven. Het vuur in hem brandde harder dan ooit. Hij dacht niet meer aan zijn vrouw, niet aan zijn kinderen en zelfs niet aan zijn Lexus.
