woensdag 5 mei 2010

Het zit niet mee

Kriebels

Na het regenachtige weekend dat volgde op een verzopen koninginnedag begon het deze week weer te kriebelen om met Herbie te gaan rijden. Ik had Herbie nog niet aan de praat gekregen na mijn eerste vergeefse startpogingen van eind april waarbij ik de accu had leeggestart. Maar ik was vastberaden om mijn volgende pogingen tot een succes te maken dus had ik de accu vers opgeladen en een tweede accu aan de lader gezet, gisteren alle stekkertjes schoongemaakt en een bougie gecontroleerd op aankoekresten (jaja, mijn eerste bougie verwijderd, schoongemaakt en teruggeplaatst) dus het moest nu gaan lukken, dacht ik. Als achtervang voor eventuele problemen had ik vorige week op advies van mede-Keverrijder Paul mijn ANWB-lidmaatschap uitgebreid met woonplaatsservice.

Laffe pogingen

Startpoging één. De startmotor draait als een dolle rond maar tevergeefs. Geen leven in de motor te krijgen.
Startpoging twee na schoonmaken van nog een bougie en controle van alle stekkertjes. Nop, nada, niets. Dat waren genoeg pogingen wat mij betreft. Ik was het alweer helemaal zat.

Dus de achtervang maar gebeld, op bevrijdingsdag want ja, ik ben NU vrij en de wegenwacht die vandaag dienst heeft wil vast niet zitten te duimendraaien. Een mooiere uitdaging dan een onwillige 45 jaar oude Kever bestaat er toch niet voor een Wegenwachtmonteur, dacht ik zo.

Op de vingers getikt

Was alles maar zo eenvoudig als in mijn dromen. Op de ANWB-website stond volgens mij heel duidelijk dat voor bestaande leden die hun lidmaatschap uitbreiden de nieuwe service meteen ingaat. In de praktijk geldt blijkbaar dat de woonplaatsservice pas ingaat acht dagen na het afsluiten van deze service. En tussen 1 en 5 mei zitten géén acht dagen. Ze wilden wel komen, maar dan diende ik 150 euro voorrijkosten te betalen. Dat wilde ik niet. Tevens voelde ik niet de moed om tijdens het telefoongesprek in discussie te gaan over de activeringstermijn van mijn nieuw verworven woonplaatsservice.

Het gekke is dat ik mij bij voorbaat al enigszins bezwaard voelde. Ik had de woonplaatsservice natuurlijk niet zonder reden afgesloten want: 'als het mij na enkele verwoede pogingen niet zou lukken om de Kever aan de praat te krijgen, dan zou ik de ANWB laten komen'. Nu men nogal kritisch deed aan de telefoon over de datum waarop ik mijn lidmaatschap had uitgebreid voelde het alsof ik als een stoute jongen op de vingers werd getikt.

Ik ben niet in de wieg gelegd voor ogenschijnlijk snode plannetjes. Ik sloot mijn gesprek met de ANWB af met "Dan ga ik zelf nog wel even aan de slag".

Verbeten pogingen

En aldus geschiedde. Vrouw en kinderen mee naar de garagebox omdat ik mijn vrouw nodig had om de Kever te starten en mijn dochters om mijn enthouasisme op peil te houden. Met mijn vrouw aan de contactsleutel heb ik kunnen controleren of de bougie tijdens het starten vonkte, en dat bleek ie te doen, één van de vier althans. We doen alles stap voor stap. Vervolgens de auto maar weer eens starten en oh help, hij sloeg aan, sloeg af, sloeg aan, nog eens af en bleef toen aan. Op volle toeren, dikke rook wolken uitbrakend. Mijn jongste dochter begon van de herrie te huilen. Die was ik dus kwijt als supporter. Na een minuut wilde ik het gas een beetje laten vieren en ik had de handeling nog niet eens ingezet of de motor sloeg weer af en niet meer aan. Vrouw en kinderen waren het allang weer zat dus die keerden huiswaarts, een gefrustreerde echtgenoot en papa achterlatend.

Het was nu Herbie tegen mij, machine tegen man. Ik moest overwinnen, mijn wil is wet! Nog maar eens een bougie losgedraaid, het exemplaar rechtsvoor. Die bleek afgrijselijk strak te zitten, maar na ontmanteling van een slang die in de weg zat had ik meer bewegingsruimte en lukte het mij om de bougie los te draaien. De bougie zag er afgrijselijk uit. Er zat zelfs een breuk in het porselein. Of dat al zo was, of dat de breuk is ontstaan door mijn gepaste geweld weet ik niet. Hoe dan ook, de bougie diende vervangen te worden. Een fris exemplaar werd in het motorblok gedraaid. Stekker er weer op en starten.

Victory!!

Tot mijn grote verrassing sloeg de motor meteen aan en bleef aan. "Rijden, ik moet gaan rijden", dacht ik. Achteruit de box uit, bijsturen om de heg te kunnen ontwijken en vervolgens vooruit richting de openbare weg. Ik besloot eerst naar een dichtbij gelegen parkeerplaats te rijden, naast een bejaardentehuis. Nog steeds met de choke vol uit draaide ik mijn rondjes op de parkeerplaats. Voor de afwisseling maakte ik naast rondjes ook achtjes, vierkantje, ovaaltjes en onleesbare hiërogliefen. Herbie bleef maar rijden, woest snorrend, onverzettelijk. Ik glunderde van trots en bedacht mij dat ik die wijsneuzen van de ANWB niet nodig heb. Een gefrusteerde Vos kan best zonder woonplaatsservice! Na het warmdraaien wilde ik weer de weg op voordat de bejaarden in het tehuis de politie gingen bellen om aangifte te doen van rustverstoring door een Kevercoureur.

Van korte duur

Driehonderd meter nadat ik de parkeerplaats had verlaten moest ik afremmen voor een kruising. En wat ik vreesde gebeurde: om te kunnen remmen moest ik van het gas af en sloeg de motor weer af. En dus kwam ik zuchtend tot stilstand voor de kruising. Achter mij sloot een rode Toyota Starlet aan waarvan de bestuurster niet door had dat ik geen kant meer op kon. Raampje open om te gebaren dat ze om mij heen moest rijden. Ze begreep het gebaar zodat de weg achter mij weer vrij was. Starten bleek tevergeefs, ik moest de auto terugduwen. Nu heb ik de pech dat mijn garagebox op een helling ligt en ik aan de voet van de helling was beland. Na een tiental meters klopte mijn hart hoog in mijn keel en puilden mijn ogen uit mijn oogkassen van de inspanning. Een tweetal oudere wandelaars zag mij worstelen en wilde helpen drukken. Dat aanbod nam ik begerig aan. De wandelaars bleken oud Keverrijders en wisten het wagentje wel te waarderen. Ze hielpen met drukken tot in de garagebox. Toch al snel 200 m. Herbie staat weer binnen, net zo onwillig als voorheen. De triompf was van korte duur. Ik betwijfel of de ANWB het probleem had kunnen oplossen. Ik baal als een stekker.