Ik ben een Oldie

Mijn Kever valt op tussen de moderne voertuigen. Niet alleen mijn Kever, alle Kevers. Dat is het leuke van Kevers. Ze lijken op elkaar, maar verder nergens anders op. Ze lijken zelfs niet op hun prototypes uit de jaren dertig. Die hebben danwel het bolle dak dat de Kever kenmerkt, maar ze ontberen een bepaald knuffelgehalte. Ze zijn niet aandoenlijk. Een Kever wordt dan ook groot onrecht aangedaan als het knuffelgehalte wordt verlaagd of volledig wordt weggevaagd, bijvoorbeeld door de Kever te verbreden, teveel te verlagen of, de grootste zonde, een soort van gril aanbrengen in het kofferdeksel (brrrr) nadat de auto is omgebouwd tot een soort van watergekoelde transseksueel. Laat een Kever een Kever zijn, net zoals een kind kind moet kunnen zijn.

Mensen maken gemakkelijk een praatje met me zodra ze doorhebben dat ik de eigenaar ben van de leuke Kever. Een Kever werkt drempelverlagend bij het leggen van sociale contacten. De openingsvraag is dan meestal: "hoe oud is 'ie? ". De leeftijd van mijn Kever wijzigt elk jaar en dus is het antwoord per jaar anders. Om vergissingen te voorkomen geef ik in plaats van een direct antwoord een antwoord dat de mensen tot nadenken aanzet: "Ze is van 1965". En dan gaan ze rekenen en zie je ze verbindingen tot stand brengen met gebeurtenissen uit hun persoonlijke verleden zoals hun eigen geboorte ("goh, toen was ik nog niet eens geboren"), huwelijksfeest ("in dat jaar ben ik getrouwd") of interessante wetenswaardigheden ("In dat jaar werd Nederland geteisterd door een grote epidemie mond- en klauwzeer", echt waar!). En voordat je het weet babbelen ze over van alles en nog wat. Erg gezellig. Maar nu heb ik iets gedaan dat zou kunnen leiden tot sociale zelfmoord. Ik heb het antwoord op de openingsvraag op mijn Kever geschroefd.....


Ik ben benieuwd naar nieuwe openingsvragen.

Kleine moeite, groot plezier

Zorgeloos rondrijden is niet vanzelfsprekend met een auto van 44 jaar oud. Oude auto's zijn zorgenkindjes. Op het moment dat ze geen kuren vertonen ben je bevreesd voor het moment dat de kuren gaan optreden. En als de kuren uiteindelijk optreden, al is het na een langere tijd dan een moderne auto kuren zou zijn gaan vertonen, dan zie je de vrees weer bewaarheid worden. Met mijn Toyota maak ik mij nooit zorgen of ik mijn eindbestemming wel zal halen, met Herbie eigenlijk ook niet, maar toch laad ik altijd voor de zekerheid mijn mobieltje op voordat ik met de Kever op pad ga.
De laatste tijd startte Herbie erg moeilijk. Nog voordat de motor aansloeg was de accu alweer leeg. Ook na een lange rit en slechts twee dagen van stilstand was er geen garantie voor een probleemloze start. Ik zag de bui al hangen: nieuwe dynamo, nieuwe ontsteking, nieuwe verdelerkap, noem het maar op. Maar een avondje accu laden bleek in 99% van de gevallen net voldoende om de volgende ochtend op de laatste stuiptrekkingen van de startmotor toch een vonkje te kunnen laten ontstaan waarmee de brandstof tot ontbranding werd gebracht en de zuigers in werking werden gesteld. Tot de dag waarop ik Herbie als decoratie wilde gebruiken ter ere van de verjaardag van mijn oudste dochter. Ik had de Kever pontificaal op de stoep, deels in de tuin voor mijn huis willen parkeren, versierd met ballonnen ter verwelkoming van de kleine gasten en hun ouders. Het ging niet door, Herbie liet mij in de steek. Elke startpoging bleek vergeefs, de accu ging dood en kon niet meer gereanimeerd worden. Op het moment dat het laatste stukje leven uit de accu wegebde en de startmotor zijn laatste rondje draaide haatte ik het blikken torretje even heel grondig. Geen versierde Herbie voor mijn dochter, maar wat misschien nog wel erger was, voor mij dan, geen enthousiaste reacties van de gasten! Natuurlijk, ik geef het toe, ik ben ijdel, krijg graag complimentjes over die leuke verschijning die mijn auto is. Geen jaloerse blikken van de vaders, geen verliefde blikken van de moeders, geen juichkreetjes van de kindjes, niet voor mijn autootje althans. Ach en wee. Geen egostrelingen op deze dag.
Na de verjaardagperikelen in de ochtenduren spoedde ik mij naar HotRod in Doesburg. Een 6 volts accu was mijn doel en dat doel werd bereikt ten koste van 160 euro. Daarvoor kreeg ik een reeds opgeladen accu die qua gewicht en volume aanmerkelijk bescheidener was dan de oude accu. Even werd mijn twijfel gevoed of ik wel de goede had gekocht, maar een eerste startpoging nam de twijfel meteen weg: de bougies verkoolden bijna van de shock. Binnen een seconde sloeg de motor aan en werden de 1200 cc's een paar honderd keer per minuut gevuld met lucht en brandstof. Mijn euforie was groot en ik besloot het daarom te delen met mede enthousiastelingen. Een ouder echtpaar dat nabij mijn garagebox woont toont al vanaf het begin dat ik mijn Herbie heb een gezonde belangstelling voor het welzijn van de auto. De man heeft vroeger Kever gereden en de vrouw is al vanaf het begin verliefd op met name de oudere Kevers. En mijn Kever is een ouder exemplaar, dus.... Ik had hun enkele maanden geleden een ritje aangeboden en dat aanbod wilde ik vandaag gestand doen. Ik parkeerde Herbie met ronkende motor voor hun deur, belde aan en zag de deur geopend worden door de man des huizes. "Zin in een ritje", vroeg ik. Om een kort verhaal lang te maken: de vrouw ging met mij mee, de man bleef thuis omdat ze binnen een kwartier bezoek zouden krijgen. Tijdens de sightseeing door de omgeving werd Herbie meermalen geprezen. Ik had een echte fan als passagier en dat deed mij deugt. De tegenvaller van de ochtend werd grotendeels gecompenseerd door deze gezellige rit.
Bijzonder eigenlijk, dat iets wat elk moment van de week voor mij binnen handbereik ligt, voor anderen een onvergetelijke ervaring is: rijden in een "VW-oldie".