De reden
Soms neemt het leven een wending die niet met een kleine stuurcorrectie teniet gedaan kan worden. Om bij te kunnen sturen en op het gewenste pad te kunnen komen, zijn vaak drastische ingrepen nodig en moeten offers worden gebracht. Een van de geofferden is mijn Herbie. Mijn autootje, die mij de afgelopen negen jaar zoveel plezier maar ook zoveel zorgen heeft gegeven, zorgen en financiële aderlatingen en daaruit voortkomende frustraties die ik in deze fase van mijn leven er niet bij kan hebben. Sinds twee jaar stond ze stil in onze gehuurde garagebox. De APK verliep in oktober 2012. Een nieuwe APK zou weer een financiële injectie vergen en dat aan de vooravond van de winter, een periode waarin Herbie veelal niet buiten haar box komt. De liefde voor Herbie was er nog steeds, telkens als ik haar zag werd ik weer vertederd door haar mooie bolle vormen. Maar deze liefde werd niet meer gedeeld door het andere volwassen lid van mijn gezin. En dan is er onvoldoende draagkracht om de hobby te laten voortbestaan. Meer dan ooit dient mijn focus op het gezin te liggen en is Herbie ondergeschikt geraakt aan mijn enige en hoogst bereikbare doel: het herstellen van de relationale verhoudingen tussen mijn prachtige vrouw en mijzelf. De verkoop van Herbie is niet de enige actie die nodig is voor het bereiken van mijn doel, maar het geeft wel meer financiële armslag en daarmee mogelijkheden om betere omstandigheden te creëren die kunnen bijdragen aan het bereiken van mijn doel. Of het doel gehaald gaat worden is vooralsnog ongewis, maar ik wil mijzelf later nooit kunnen verwijten er niet alles aan gedaan te hebben. En dus moest Herbie plaatsmaken.
De verkoop
Ik had advertenties gezet op enkele autoverkoopsites. Het duurde even voordat er reacties kwamen en dat ondermijnde mijn vertrouwen. Maar na een week kwam er een reactie uit Duitsland. De man bleek erg enthousiast te zijn en anders dan ik ooit had verwacht sloeg zijn enthousiasme op mij over. De openhartige correspondentie tussen ons was daar de oorzaak van. Ik begon het leuk te vinden om mijn Kever te verkopen, in mijn beste Duits, aan iemand die er duidelijk een hart voor heeft. De plannen die de Duitser had met mijn Herbie lagen helemaal in de lijn die ik voor Herbie in gedachten had. En wat ik Herbie niet meer kon geven, aandacht en een flinke financiële injectie, kon deze man wel. Ten tijde van de onderhandelingen kwamen er nog diverse andere reacties binnen waarvan één ook zeer veelbelovend was voor de toekomst van Herbie. Maar de Duitser had een voorsprong en die voorsprong werd niet meer ingehaald. En dus werd de deal gemaakt via de mail en telefoon. Nu moest er nog een geschikte datum worden geprikt om Herbie op te halen. Dat viel nog niet mee, omdat er meerdere partijen bij betrokken waren. Allereerst de koper en de verkoper, maar ook degene die een autoambulance moest leveren, de monteur van de koper en een vriend van de koper. Het werd uiteindelijk zaterdag 17 november, drie weken na het sluiten van de deal. Spannende weken, want ik had de koper nog niet in levende lijve gezien, enkel mail- en telefoonverkeer hadden de deal tot stand gebracht. Om Herbie te kunnen verkopen aan een Duitser moest ik een exportvergunning aanvragen bij de RDW in Arnhem. Dat diende te gebeuren vóórdat ik Herbie daadwerkelijk had verkocht in de zin van dat ik het geld in mijn handen had. Op het moment dat ik de exportpapieren had ondertekend mocht Herbie niet meer op de Nederlandse weg rijden en zou, bij het afketsen van de deal, een vervelende situatie ontstaan.
Het afscheid
De vervelende situatie bleef gelukkig uit. De heren meldden zich na een enkele reis van ruim 200 kilometer netjes op tijd bij mijn huis. Daarna reden we gezamenlijk naar de garagebox waar Herbie zonder kentekenplaten stond te wachten op het definitieve afscheid. Na een korte inspectie duwden we Herbie de box uit richting de ambulance. Het takelen nam slechts een paar minuten in beslag. Vervolgens werden de reserveonderdelen ingeladen: drie spatborden, een benzinetank, dozen met rommel, tapijt en wat dies meer zij. Alles moest mee want ik wilde niets overhouden.
We reden terug naar mijn huis om het papierwerk verder af te handelen. Eigendomspapieren werden verruild voor harde cash waarmee de deal definitief rond was. Op dat moment kwam dochterlief terug van zwemles en ondanks dat ze wist dat Herbie verkocht zou worden kwam ze huilend binnenlopen nadat ze had gezien dat Herbie op de autoambulance stond. Dat maakte het afscheid niet gemakkelijker, maar het besluit was al lang geleden genomen en de deal was rond. Tien minuten later hebben we samen Herbie uitgezwaaid. Het einde van een tijdperk. Wat zal het volgende ons brengen?
