Waar zit de "achteruit"?

We kochten onze Kever in juli 2003. Hij stond in Wolvega, bij Gerard Kramerklassiekers, in een rij prachtige klassieke auto's uiteenlopend van andere VW's Kever tot Volvo's, Saabs en Opels. We kochten de Kever zonder er mee gereden te hebben. De remmen moesten nog vernieuwd worden, ze stond er dus zonder remschoenen, en nog een paar andere kleine dingen maakten een proefrit niet mogelijk. Maar omdat nieuwe remmen en een nieuwe accu bij de prijs inzaten, evenals een APK, durfden we het risico wel te nemen.
Twee weken na aankoop konden we de Kever komen ophalen. We waren met de trein naar Wolvega gekomen en zouden met de Kever terug naar huis rijden. De auto stond er fris gewassen bij en het gevoel dat we hadden toen we haar voor het eerst zagen was er nog steeds. Dit was ons autootje.
De auto moest nog worden overgeschreven op onze naam. Dat diende te geschieden in het postkantoor, waar we met de Kever naar toe reden. Ons eerste ritje. Dat was spannend. Wat reed dat ding anders dan we gewend waren van onze "moderne" Toyota. Dat dunne stuurwiel, die rechtopstaande pedalen, dat spartaanse dashbord, het typerende geluid van de boxer motor. Het grote genieten kon beginnen. Nadat de auto was overgeschreven waren we formeel eigenaar van onze eigen Herbie, een auto die ouder is dan wijzelf zijn. Toen ik werd geboren was Herbie al drie en zelfs al elf toen Rian, haar nieuwe baasje volgens het verse eigendomsbewijs, werd geboren. Best een maf idee eigenlijk.
De rit naar huis was een soort van puzzelrit. We probeerde uit te puzzelen hoe een Kever het beste gereden kon worden. Hoe snel laat je de koppeling opkomen, hoeveel gas geef je bij, kan je vlot optrekken of moet het met veel gevoel en beleid, hoe hard moet je het rempedaal intrappen om vóór het rode stoplicht stil te staan en hoever van tevoren begin je te remmen? Hoe reageert ie op het stuur, kan je een eland tijdig ontwijken en blijft ie dan op haar wielen staan? Dat laatste hebben we niet uitgeprobeerd.
Het werd tijdens het rijden wel loeiheet binnenin. De verwarming werkte in ieder geval prima, maar was wel een beetje teveel van het goede zo midden in de zomer. De raampjes moesten helemaal open, want de hendels waar de verwarming mee geregeld zou kunnen worden brachten geen verlichting voor ons langzaamaan wel erg warm wordende avontuur. We hadden in ieder geval al één vraagje voor de verkoper, namelijk hoe we die verwarming uit zijn functie zouden kunnen ontheffen.
Mijn ouders wonen in Zwolle en omdat Zwolle op de route ligt van Wolvega naar Dieren besloten we even langs te wippen om onze nieuwe aanwinst te showen. We reden mijn geboortestraat in en stopten voor mijn geboortehuis, waar ik Herbie achteruit in wilde gaan parkeren. Rian stapte uit om, indien nodig, het achteruit parkeren in goede banen te leiden. Pas op dat moment realiseerde ik mij dit dit de eerste keer zou zijn dat ik met deze auto achteruit zou gaan rijden. Dat was nog niet eerder nodig geweest. Maar waar zat de achteruit? Er stonden geen merktekens op de pook of op het dashbord. Ik rommelde wat met de pook maar telkens als ik een potentiële achteruitstand uitprobeerde wipte Herbie weer een stukje vooruit. Inmiddels was er al wat volk op het luchtgekoelde geluid afgekomen. Nog een poging dan, maar er volgde weer een wipje naar voren. Een auto kwam achter mij de smalle straat in gereden en kwam achter mij staan. Ook dat nog. Nee, het lukte mij niet om snel de achteruit te vinden en dus zwaaide ik een beetje sullig naar mijn ouders en reed door, de straat uit en de hoek om. Waar kon ik nu even stoppen om te oefenen. Alles stond vol, nergens plek, auto's kwamen mij achterop rijden.......... Arrghhh! Na drie keer rechtsaf reed ik de straat weer in waar mijn familie nog steeds stond te wachten. "Waar zit die achteruit", schreeuwde ik vanuit de auto. Ik rommelde wat in het dashbordkastje en viste er een instructieboekje uit: het boekje Volkswagen 1200/1300: Technische gegevens en praktische wenken, van AD.M.C. Stok, 4e druk uit april 1966.





Als een razende bladerde ik door het boek maar ik las en zag eigenlijk niets, alleen maar pagina's die snel werden omgeslagen. Rian was naast de auto gaan staan om goedbedoelde suggesties te doen maar een suggestie is nog geen oplossing. En ja hoor, daar kwam weer een auto de straat in rijden. Ik smeet het boekje door het raam in de handen van Rian en ging er weer vandoor, inmiddels een heel stuk minder enthousiast over mijn nieuwe aanwinst. Waarom had ik die achteruit niet eerder uitgeprobeerd? Hoe moeilijk kan het zijn? Weer drie keer de hoek om voor poging drie. Nu rustig blijven. Boekje er weer bij pakken. Daar stond het, op pagina 30. Naast het plaatje stonden de verlossende woorden: Om de "achteruit" te kunnen bereiken moet de "pook" verticaal naar beneden worden gedrukt. Haleluja!



Ik legde mijn hand op de pook, drukte deze verticaal naar beneden en bewoog 'm naar linksonder. Een klikkend geluid bevestigde dat de versnelling op de juiste manier was ingelegd. Ik gaf iets gas bij, liet de koppeling opkomen en voila, Herbie bewoog achterwaarts. Ik stuurde het rad naar rechts zodat de kont rechts het vrije parkeervak in dook, stuurde naar links en zette de auto strak langs de stoep. Het zweet stond me op het voorhoofd. Mission accomplished. Tijd voor thee.

Weg met de slooppremie

Onlangs ontving ik een brief. Dat gebeurt wel vaker, maar deze keer kwam de brief van autobedrijf Herwers. Dit autobedrijf heeft filialen verspreid over het hele land. Maar waarom krijg ik een brief? De brief had betrekking op de onlangs ingevoerde slooppremie en verkondigde als een blijde boodschap dat onze Kever daar ook voor in aanmerking komt! Pardon? Nu heb ik mij al vanaf het begin hevig zitten opwinden over deze belachelijke regeling waarbij om oneigenlijke redenen belastingcenten worden kapot gesmeten op de aanschaf van auto's van ná 2001 ten koste van de door mij zo geliefde auto's van vóór 1995.
Het meest absurde van de regeling vind ik dat de auto's voor de sloop aangeleverd mogen worden onder voorwaarde dat de APK nog minstens drie maanden geldig is. Dat klinkt mij als bezopen in de oren. Dan neem je jezelf als overheid toch niet meer serieus zou ik willen zeggen. APK staat voor Algemene Periodieke Keuring. "Bij de APK wordt de auto getest op veiligheid en milieueisen. Zo moeten de remmen goed zijn en mag de auto niet teveel vervuilende stoffen uitstoten". Kortom, de auto moet voldoen aan wettelijk vastgestelde eisen. En als ie daaraan voldoet, dan mag ie de weg op. Simpeler kan ik het niet samenvatten. Wat de overheid nu zegt is: we gaan uw auto, die voldoet aan de eisen die gesteld worden aan de veiligheid en het milieu slopen en geven u daar een premie voor als u een duurdere auto terugkoopt. En leent u vooral geld als u aan de premie niet genoeg heeft. Als de aanschaf van een andere auto afhangt van de slooppremie, dan is het mijns inziens geen verantwoorde investering. En bovendien, er zijn genoeg autobedrijven die méér bieden voor je oude auto dan de slooppremie. Bij Paasacties wordt vaak al minstens 1000 euro geboden voor een oude roestbak die dan wordt verpatst voor de export (in het minder decadente Afrika wil men ook mobiel blijven) of aan een jongeman of -vrouw met een klein budget die mobiel wil zijn. Maar nu wordt de slooppremie door diezelfde autobedrijven als lokkertje gebruikt om nieuwe auto's te verkopen, over mijn rug, want die premie komt o.a. uit de pot van de door mij betaalde belastinggelden.
Ik ben van mening dat auto's die nog enkele jaren probleemloos in het verkeer kunnen meedraaien niet op de sloop thuishoren. Dat is vernietiging van kapitaal en een klap in het gezicht van mensen die voor hun automobiliteit om financiële redenen afhankelijk zijn goedkope, oudere auto's. Bovendien, oudere auto's moeten ook onderhouden worden en leveren dus ook werkgelegenheid op. Mensen die in oudere auto's rijden behoren meestal niet tot de groep van veelrijders. De uitstoot van hun auto, die niet eens veel schadelijker hoeft te zijn dan van een moderne MPV, valt verhoudingsgewijs dus wel mee. En waar gesloopt wordt, maar men toch wil blijven rijden, daar dient iets nieuws voor in de plaats te komen. En ook dat kost grondstoffen en brengt uitstoot met zich mee. Ik wil de oude auto's gewoon op de weg houden, vooral omdat ik de aanblik van oude auto's leuk vind en het bijdraagt aan de diversiteit op de weg.

De brief van Herwers zette dus mijn nekharen overeind. Ik besloot mij per mail aan Herwers te richten om mijn ongenoegen te uiten over de brief:

Leuk zeg, zo'n brief van jullie waarin jullie te kennen geven dat onze hobbyauto in aanmerking komt voor de sloopregeling. Beste mensen, het betreft in ons geval een Volkswagen Kever uit 1965, waar ik tussen 2003 en 2006 met liefde heel veel geld en honderden uren aan heb besteed om 'm in optimale staat te krijgen. De auto werd twee jaar geleden, toen ie nog niet eens volledig was afgebouwd al getaxeerd op 7.000 euro. En dan krijg ik een brief met de mededeling dat ik voor deze auto wel 750 euro slooppremie kan krijgen. O, wat aanlokkelijk.

Enkele dagen later kreeg ik een reactie terug op mijn gefrustreerde mail. Deze reactie wil ik ook graag delen met de lezers van dit stukje, omdat ik het een keurige en heldere reactie vind.

Geachte heer de Vos,

Naar aanleiding van uw e-mail, bieden wij u onze welgemeende excuses aan inzake de aan u verzonden brief v.w.b. de Nationale Slooppremie. Het heeft niet in onze bedoeling gelegen om u op enige manier te beledigen.

Via het RDW (Rijksdienst voor het wegverkeer) heeft ons reclameburo adressen aangeleverd gekregen van de eigenaren van alle auto´s in ons rayon, die op een of andere manier in aanmerking komen voor de Nationale Sloopregeling. Ook uw auto is in dat bestand terug te vinden.

Al deze eigenaren hebben we middels de u bekende brief hiervan op de hoogte gesteld.
In de eerste plaats om uitleg te geven over de Slooppremie en in tweede plaats om een aanbieding te kunnen doen.

Welnu, hier is door ons reclameburo en de RDW echter geen onderscheid gemaakt v.w.b. oldtimers. Dit had natuurlijk wel moeten gebeuren.

Nogmaals willen wij u, langs deze weg, ons welgemeende excuus aanbieden inzake bovengenoemde.

Ik heb de excuses aanvaard. No hard feelings! Maar die slooppremie kan wat mij betreft niet snel genoeg worden afgeschaft. Wat echt slecht is moet van de weg af of gerestaureerd worden. Om te kunnen beoordelen wat goed of slecht is hebben we de APK uitgevonden. Laat die regeling zijn werk doen of scherp 'm aan i.p.v. te versoepelen zoals men onlangs heeft gedaan. Weg met de slooppremie! Ik hoef toch zeker niet mee te betalen aan andersmans luxe speeltje? Spaar de luchtgekoelde VW's en ander mooi spul, bescherm ze tegen de onwetenden en barbaren!