Terug in de tijd. December 2000
Ik schrijf deze brief terwijl de
klanken van een CD van Mariah Carey mijn oren strelen. De CD draait rond in
mijn CD Romspeler. Mijn nieuwe computer staat nu in mijn logeerkamer te
pronken. Tien dagen geleden heb ik hem al meegenomen van het werk, waar de
gloednieuwe computer werd afgeleverd. Natuurlijk heb ik achteraf weer spijt als
haren op mijn hoofd dat ik de computer via mijn werk heb besteld en niet bij
een zaak in de buurt. Als ik nu wat krijg met de computer dan ben ik aangewezen
op zo’n ondoorzichtige helpdesk i.p.v. dat ik even bij de winkel langs kan
gaan. Mijn computer is er een van het type: “kan veel meer dan ik ooit nodig
zal hebben” dus ik heb mij bij voorbaat geen beperkingen opgelegd. Alhoewel? Ik
was er ten stelligste van overtuigd dat ik een modem had besteld maar dat bleek
niet meer dan een valse overtuiging. Vreemd hoe een mens kan denken. Al
maandenlang had ik de wens om een computer te hebben met een internet
aansluiting. Een modem is daar onmisbaar voor. En dus zou je verwachten dat ik
“modem” zou aankruisen op de bestellijst. Maar nee, ik kruis van alles en nog
wat aan behalve de modem. Maar ik heb wel tegen iedereen lopen verkondigen dat
ik een modem heb besteld! Zie hier de zoveelste kronkel in mijn hersenen. De
gedachten van de mens zijn ondoorgrondelijk. Geen modem dus. Dus besloot ik er
zelf maar een te kopen. Met mijn meest deskundige gezicht loop ik in Dieren een
computerzaak binnen en zeg dat ik een modem wil hebben. Vraagt de verkoper:
“Wat voor type computer heb je?” Binnen tien seconden na binnenkomst sta ik met
mijn bek vol tanden. Een nieuw record. Ik probeer mij er uit te redden door te
antwoorden met “Ik heb geen flauw idee, op dat soort dingen let ik niet” en
hoop dat dit antwoord voldoende aanwijzingen bevat om mij aan een geschikte
modem te kunnen helpen. “Hoe oud is de computer”, vraagt de verkoper. Dat is
een tricky vraag want elk antwoord zal een foute zijn. De computer is namelijk
nieuw maar niet bij hem gekocht. Zijn klantvriendelijkheid zal in één klap
gedecimeerd worden als hij hoort dat ik mijn computer niet bij hém heb gekocht,
vooral omdat ik hem wel lastig val met allerlei vragen over deze computer. Ik
geef een gouden antwoord op zijn tricky vraag: “Nog niet zo oud”. Zo, daar kan
hij het mee doen. Op basis van dit antwoord verwacht ik een gedegen en sluitend
advies over het type modem dat geschikt is voor mijn nog niet zo oude computer
van een onbekend type. Maar nee, meneer wil nog meer weten.
“Bedoel je een jaar
of vijf of jonger?” Ik weet dat de ontwikkelingen op computer gebied snel gaan
maar ik vermoed dat een computer die in september is gekocht nog niet veel zal
afwijken van de computer die ik een week geleden uit de doos heb getrokken dus
ik lieg overtuigend door te beweren dat mijn computer “een maand of twee” oud
is. “Waarom heb je er dan niet meteen een modem in laten bouwen?”, vraagt de
man. Ik begin een Godsgruwelijke hekel te krijgen aan deze bijdehante betweter.
Ik mompel iets onverstaanbaars wat zowel een vloek als een antwoord zou kunnen
zijn en kijk de man met opgetrokken wenkbrauwen aan, waaruit de man afleidt dat
ik sta te wachten op een serieus advies. En die krijg ik. Een Motorola
communication modem 56 Kbps V.90 wordt op de toonbank getoverd. Ik zie op de
voorkant van de doos een afbeelding van iets dat lijkt dat op een luchtfoto van
de stad New York maar het blijkt een printplaat te zijn met de eigenschappen
van een modem. Ik schrik mij kapot, want ik dacht dat een modem een kastje was
dat ik met een stekkertje in mijn computer kon pluggen. Ik heb aan mijn
computer geen openingen gezien waar ik een printplaat in kan pluggen. Met de
angst om een gigantische flater te slaan vraag ik quasi nonchalant: “En hoe
installeer ik zoiets”. Ik hoopte op een volledige en niets aan het toeval
overlatende demonstratie maar die is blijkbaar alleen voor klanten weggelegd
die hun computer bij hem hebben gekocht. “Je maakt de computerkast open en dan
zie je een paar PCI-gleuven. Daar kan je de modem inschuiven. Nadat je de
computer hebt opgestart zal de computer de modem zelf installeren, d.w.z. de
computer werkt een installatieprocedure af. Lees de gebruiksaanwijzing maar”.
De laatste zevenendertig woorden drongen helemaal niet meer tot mij door. Mijn
gedachten bleven hangen bij “je maakt de computerkast open”. Hoe maak ik in
vredesnaam een computerkast open. Moet ik het front er af slopen, of de
achterkant? Kan ik de bodem er uit schroeven? Ik besluit nog één vraag te
stellen waarmee ik mijzelf definitief het stempel van Neanderthaler bezorg.
“Hoe maak ik zo’n kast open?” “Aan de achterkant”, luidt het uitgebreide en
zeer instructieve antwoord van de vermoeide verkoper.
Met al deze informatie moet het lukken.
De gehele vrijdagavond heb ik tot mijn beschikking dus morgen kan ik het
internet op, wat mij betreft. Thuisgekomen ren ik naar boven. Ik trek alle
stekkers uit mijn computer, grijp de kast, draai de achterkant naar mij toe en
bekijk de achterkant. Ik zie allerlei stekkeringangen, schroefjes en een paar dingen
die lijken op schuifjes. Ik druk tegen de schuifjes maar er gebeurt niets. Ik
kijk nog eens naar de schroefjes maar concludeer dat het losdraaien van de
schroefjes onmogelijk kan leiden tot het verwijderen van de achterzijde. Ik
snap er weer geen hol van. Hoe krijg ik die Godvergeten kast open? Ik ren naar
zolder, haal daar mijn oude computer uit het stof, loop er mee naar de
huiskamer en ga het oude ding uitvoerig bestuderen. Hier kan ik weinig aan
verkloten dus ik begin met een schroevendraaier tegen de schuifjes aan te
drukken. Natuurlijk gebeurt er weer niets. Dan de schroeven maar opendraaien.
Weer komt er niets los wat mij inzage geeft in het inwendige van de computer.
Ik besluit om met de schroevendraaier de voorkant los te wrikken. Dan kan ik in
ieder geval via de voorkant tegen de binnenzijde van de achterkant aankijken.
Dat levert ongetwijfeld veel nuttige informatie op over de constructie van de
kast. Ik wip een plastic afdekplaat uit een ongebruikte diskdrivehouder en
staar in het inwendige. Niets te zien wat van belang is. Shit! Dan besluit ik
tot drastische maatregelen. Ik ga de zijkant loswrikken. Ik plaats de
schroevendraaier in de naad tussen de bovenplaat en de zijplaat en begin te
wrikken. Behalve dat de zijplaat onuitwisbare beschadigingen begint te vertonen
gebeurt er niets. Moedeloos geworden plof ik op de bank neer. Het bewijs is nu
definitief geleverd. Ik weet niets van computers, ik sta er niet open voor, ik
haat die dingen, ik wil er niets van weten. Die krengen moeten het gewoon doen
en verder verwacht ik er helemaal niets van. Ze drijven mij dagelijks tot
wanhoop. Installatieprocedures zijn niet aan mij besteed. Ik heb er geen geduld
voor. Zogenaamd is het gebruikersvriendelijk maar om een handleiding te kunnen
lezen moet je eerst een CD-rom in de drive plaatsen om vanaf het beeldscherm te
lezen wat je allemaal moet doen. Datzelfde beeldscherm heb ik echter nodig om
allerlei handelingen te verrichten die aan de hand van allerlei vragen en
opdrachten in een eindeloze stroom van pop up menu’s van mij verlangd worden.
Ik voel me wanhopig en besluit de rest van de avond naar de teevee te staren.
De volgende morgen loop ik naar de
computerwinkel. Ik verlang helderheid. Ik ga niet eerder die winkel uit of ik
moet tot in detail uitgelegd hebben gekregen hoe ik die godvergeten klote kast
open kan krijgen. Nog net op tijd weet ik te voorkomen dat mijn stem gaat
overslaan wanneer ik openlijk verklaar geen flauw idee te hebben hoe ik een
computerkast open moet krijgen. Het blijkt kinderlijk eenvoudig. Hoe kan het
ook anders. Ik dien twee schroeven aan de achterzijde los te draaien en de
zijplaat naar mij toe te schuiven. Aha, dus niet wrikken maar schuiven! Waarom
kreeg ik die informatie gisteren dan niet? Opgelucht keer ik huiswaarts. Wilco zal
deze klus eens snel gaan klaren, na de verloren vrijdagavond.
De kast ligt binnen een paar tellen
open in mijn “stofvrije” studeerkamer. Ik schuif de modem, die ik voor het
gemak beetpak met vette vingers, in de PCI-sleuf (de vaktermen rollen nu mijn
toetsenbord uit alsof ik over nooit iets anders gesproken heb) maar dat gaat
minder soepel dan ik had verwacht. De printplaat is lichtelijk krom
(natuurlijk!) waardoor het kwetsbare geval met kracht in de rechte sleuf geduwd
moet worden. Even overweeg ik de schroevendraaier erbij te betrekken maar dat
domme voornemen laat ik snel lopen. De modem glijdt uiteindelijk met een paar
scheefgedrukte weerstandjes in de gleuf, de kast kan dicht en de
installatieprocedure kan beginnen. “Plaats de meegeleverd diskette met het
stuurprogramma in het diskettestation”, vermeldt de summiere
gebruiksaanwijzing. “Volg de instructies om de installatie te voltooien”. Dat
kost mij dus drie pogingen. Er gaat helemaal niets vanzelf en ik zou niet weten
welke instructies ik moet opvolgen. Uiteindelijk snap ik dat ik in een pop up
menu moet aanklikken welk type hardware er geïnstalleerd moet worden. “Modem”,
klik ik aan. Het lukt! Ik krijg een lijst met honderdduizend verschillende
types modems. Op zoek naar de Motorola 56 Kbps V.90. Na enig gespannen zoeken
vind ik de Motorola’s. Allerlei types maar geen V.90. Wel Godsgloeiende………… Van
alle typen modems wordt mij een type verkocht dat volgens Windows niet eens
bestaat!!! Ik kies een type dat het meest lijkt op mijn type en klik deze aan.
Een pop up menuutje meldt mij dat de configuratie van het door mij gekozen
alternatief niet overeenstemt met mijn V.90 en dat dit ten koste kan gaan van
de functionaliteit van mijn modem. Als die rotcomputer mij dat allemaal zo
precies weet uit te leggen, waarom biedt hij mij dan geen acceptabel
alternatief? Ik besluit dat het mij geen
zak kan schelen en voltooi de installatie. Ik moet toch eerst nog vijftien
meter telefoonkabel leggen alvorens ik kan inbellen dus voordat ik daarmee
klaar ben heb ik nog voldoende tijd om die computerverkoper over de toonbank te
trekken en hem zijn huid helemaal vol te schelden. Ik HAAT computers!
